Seattle.

mijn eerste (welja, 'eerste' - vanuit Canada :D) ervaring met Seattle was kort & krachtig.

ik moest er heen om mijn study permit aan te vragen; dit moest buiten het land gebeuren omdat het dan vlugger zou gaan - en het dichtsbijzijnde Canadese consulaat buiten Canada is Seattle blijkbaar.

het consulaat in kwestie had heerlijke openingsuren van 8u tot 10u 's morgens, dus ik vertrok de avond ervoor om er op tijd te kunnen zijn. na een overlange busrit (zo'n 3,5 uur tussen enkel appeletende oudjes - er mocht immers geen fruit de grens oversteken) kwamen we dan eindelijk aan in Seattle.

hoewel ik elke mogelijke afstand (busstop-hotel, hotel-consulaat, consulaat-busstop) had afgeprint, slaagde ik er als echte ik in verloren te lopen & dubbel zoveel afstand af te leggen dan nodig.

met hun verdoemde dambordpatroon-steden ook altijd...

ik liep op de juiste straat, natuurlijk wel in de verkeerde richting (hoewel de huisnummers wel de goede richting uitgingen..)

heel verwarrend voor iemand die al in Gent verloren zou lopen, waar de straatnaam ook echt de straatnaam is.

in mijn hotelkamer eventjes genoten van de aanwezigheid van een tv groter dan een postzegel & naar de idiootste reclame onderbroken door een tv-programma gekeken.

de wandeling naar het consulaat de volgende morgen deed me 2 dingen ontdekken - zodra je de grens met Amerika oversteekt neemt zowel het vetpercentage van de mensen als het aantal Starbucks-en toe. en voor dat laatste moet Vancouver nochtans ook niet onderdoen :D

op het consulaat aangekomen -ruim op voorhand, want ik wou zo vlug mogelijk terug richting Vancouver vertrekken- vertelt een vriendelijke security me dat de liften pas naar de 6de verdieping gaan een kwartier op voorhand.

domper - terwijl ik zit te wachten beeld ik me in hoe om klokslag 7:45 er op magische manier extra knopjes zouden verschijnen in de lift. helaas was het gewoon een kwestie van op het derde verdiep 'over te stappen' naar een andere lift (die daarvoor dus waarschijnlijk nog niet werkte...)

om het consulaat-kamertje binnen te raken moest je, naar goede ik-ben-amerikaan-en-dus-sinds-9/11-volledig-paranoïde gewoonte, door een metaaldetector.

wat een gedoe - eerst moet je een nummertje nemen (very slagerij-achtig vond ik zo) & wachtig tot op het schermpje jouw nummer verscheen onder 'now serving nr. ... at counter nr. ...' de analogie met slagerijen nam alleen toe. na een heleboel documenten te tonen, en eindeloze wachttijden te hebben doorstaan - kreeg ik een papier dat ik dan aan de grens moest inruilen voor de langverwachte study permit.

om een lang verhaal kort te maken; ik heb zo'n 7u bus, een nacht in een hotel & talloze dollars opgegeven voor een papiertje dat nu in mijn paspoort geniet is - en waar waarschijnlijk niemand ooit naar om zal kijken.

bureaucratie nietwaar.