you don't know what you've got 'till it's gone...

mijn eerste dagen in Vancouver zijn een uitdaging geweest

mijn eerste ontbijt:

"hoe eet ik yoghurt zonder lepel?"

mijn eerste fotogelegenheid:

ik heb nog geen shampoo kunnen kopen - dus mijn haar is een kleine ramp

dan ga ik plichtbewust mijn studentenkaart afhalen

plof

ik word gevraagd neer te zitten en te lachen op 3

voor ik het besef zit ik op een idioot stoeltje, voor een idioot wit scherm met een nog idiootere fake-lach in de hoop dat het een deftige foto wordt want deze zal overal voor gebruikt worden

5 minuten later wordt ik dan geconfronteerd met 2 exemplaren (studentenkaart & buskaart)

gelukkig valt het allemaal nog mee.

mijn eerste supermarktbezoek:

dit kan tellen als kleine cultuurschok

zo goed als geen enkel merk komt me bekend voor

na zo'n vijf seconden merk ik dan toch colgate tandpasta en pringles chips op (uiteraard in different aisles...)

ik moet enkel shampoo en wc papier (dat hier bathroom tissue noemt en niet toilet paper zoals een normale mens dat zou noemen..) hebben, dus het valt nog mee

bij het afrekenen krijg ik een overvriendelijke "hi how are you?" mijn richting uitgeworpen, terwijl mijn wisselgeld al automatisch uit een machine komt - gedaan met domme blondjes die niet kunnen tellen :D

mijn eerste verloren-lopen actie:

met de bus naar de IKEA (dat hier hilarisch /ai-kie-ja/ wordt uitgesproken)

wat op de kaart een korte wandeling van enkele blocks leek, blijkt een heerlijke wandeling naast een semi-autostrade op een straat die schijnbaar geheel Vancouver doorkruist

bruggen worden overgestoken, met-struiken-overgroeide voetpaden worden getrotseerd

tot ik eigenlijk meer per ongeluk dan met opzet de IKEA vind

hippe meubels met hippe maar helaas onverstaanbare Zweedse namen

een heleboel shortcuts en nutteloze wandelstukjes doorheen badkamers en keukens later kom ik aan de kassa & kon ik Hemlis, Vacker & Steka de mijne noemen.

natuurlijk begint het net te regenen als ik buiten kom

een gigantische blauwe zak in de ene hand, een paraplu in de andere probeer ik de dichtstbijzijnde bushalte te vinden

er blijkt dus een rechtstreekse bus te rijden naar de halte waar ik enkele uren voordien afstapte om aan mijn wandeling te beginnen.

heerlijk.

natuurlijk besef ik pas net nadat de halte voorbij is dat ik er moet uitstappen - in de gietende regen wacht ik in het gelukkig aanwezige bushokje naast een bizar oud chineesje op de bus richting UBC.

mijn eerste kookpoging - de winnaar:

eerst en vooral inkopen doen

opnieuw richting de gigantische supermarkt waar niets is waar het lijkt

ik kook vanavond voor mij en mijn huisgenoot

dus enkele basisingrediënten zoals rijst en groenten kunnen niet zo moeilijk te vinden zijn

rijst in zakjes is bijna onmogelijk te vinden & ook pasta zonder kant-en-klare kaassaus erbij is schaars

vlees is geen optie - een vrouwtje aan een infobalie vertelde over hoe produced meat massaal wordt teruggeroepen uit winkels. na een dramatisch verhaal over een man in Ontario die gestorven was & aangezien ik geen idee heb wat produced meat is, besluit ik enkele dagen vegetarisch te leven tot het veilig is.

ik zocht ook nog watjes - geen idee natuurlijk wat het Engelse woord hiervoor is, dus dat is voor een andere keer.

het koken zelf valt best mee nadat ik het fornuis ontcijfert heb

de 'kookplaten' zijn eigenlijk geen platen maar doen me eerder denken aan de muggenverdrijvers die we in Scandinavië in brand staken (als je er al geweest ben, weet je wat ik bedoel...)

mijn huisgenoot is zowaar onder de indruk van mijn kookkunsten

ze was dan ook van plan het hele jaar take-out en restaurant-food te eten - koken is waarschijnlijk niet haar sterkste kant.

afwassen is eerder improvisatie, zo zonder keukenhanddoek, afwasmiddel of spons.

de borden hadden we trouwens ontleend in het caféetje wat verderop.

mijn nieuwe lijfspreuk: a new day, a new challenge